Пластикалық хирургияның тамыры тереңге кетеді. Алғашқы деректер ежелгі Үндістанға тиесілі. Б.з.д. VI ғасырда өмір сүрген атақты дәрігер Сушрута өзінің медициналық трактатында мұрынды қалпына келтіру әдістерін сипаттаған. Бұл әдістер соғыс кезінде немесе жазалау мақсатында мұрын кесілген адамдарға арналған.
Ежелгі Египет пен Римде де пластикалық хирургияның белгілі бір формалары болған. Египеттіктер мәйіттерді бальзамдау кезінде адамның сыртқы келбетін сақтауға тырысты. Ал римдіктер құлақ, ерін және мұрынды түзету әдістерін қолданған.
Орта ғасырларда хирургияның бұл саласы айтарлықтай дамымай, медициналық тәжірибеден шығып қалды. Бірақ XVI ғасырда итальяндық хирург Гаспар Тальякоцци мұрын реконструкциясының жаңа әдістерін ойлап тауып, бұл бағытты қайта жандандырды.
XIX ғасырда антисептика мен анестезияның дамуы хирургтардың мүмкіндіктерін кеңейтті. Ал XX ғасырда, әсіресе Бірінші және Екінші дүниежүзілік соғыстардан кейін, пластикалық хирургия қарқынды дамыды. Соғыста жарақат алған сарбаздарға реконструктивті операциялар жасау қажеттілігі жаңа әдістердің пайда болуына себеп болды.
Бүгінгі күні пластикалық хирургия екі негізгі бағытқа бөлінеді: реконструктивті және эстетикалық хирургия. Реконструктивті хирургия туа біткен ақаулар мен жарақаттардан кейінгі қалпына келтіруді мақсат етсе, эстетикалық хирургия сұлулық стандарттарына сай келуді көздейді.
Пластикалық хирургияның тарихы – бұл адамның өзін-өзі жетілдіруге және медицина мүмкіндіктерін кеңейтуге деген ұмтылысының көрінісі.
